De term Trauma
Er is inmiddels al wel wat te doen om de term ‘Trauma’. Alles lijkt tegenwoordig trauma te zijn en is dit terecht? Is de term opgerekt? Is het spectrum verbreed? Zijn mensen gevoeliger geworden? Is de definitie veranderd of moet er een nieuwe definitie komen?
Trauma wordt soms ook ‘oud zeer’ genoemd, maar is al het trauma dan niet ‘oud zeer’? Trauma ontstaat namelijk niet in de toekomst, maar door een gebeurtenis in het verleden. Het ontstaat door hoe jij op de gebeurtenis hebt gereageerd.
Ik heb mensen horen zeggen dat de jeugd van tegenwoordig (jazeker!) niets meer kan hebben. Bij het minste of geringste zouden ze uit het veld geslagen zijn. Ze hebben geen ‘nee’ geleerd in hun opvoeding. De jeugd van tegenwoordig is op handen gedragen, op zuilen gezet, als prinsen en prinsessen behandeld. En dat wordt gezegd alsof dat de reden is dat ze ‘niks zouden kunnen hebben’.
Pijnlijk vind ik dat.
Alsof het op een kind op een voetstuk plaatsen de reden is van de pijn die wordt gevoeld. Er zijn zoveel redenen te noemen waarom ‘de jeugd van tegenwoordig’ het zwaar heeft, burn-out raakt, depressief is. Er zal heus een enkel kind tussen zitten dat op een voetstuk is geplaatst en geen ‘nee’ tolereert, maar doen we ouders dan niet veel te kort?
Iedere ouder voedt op naar zijn of haar eigen capaciteiten, naar wat je als ouder kunt geven. Je doet je best.
Dat dit niet altijd genoeg is voor een kind, lijkt me duidelijk. Bijna iedereen kan wel wat opnoemen wat je liever anders had gezien in je opvoeding. Dat kunnen simpele dingen zijn of ingewikkelde dingen. En vaak zijn dit de dingen die we zelf anders willen doen bij de opvoeding van onze eigen kinderen. En geloof me; je eigen kinderen hebben ook dingen die ze later anders gaan doen, omdat dit nou eenmaal de cycle is wat hoort bij ouderschap.
Labels
De zin en onzin van labels.
De een wil graag een label, de ander wil niks over labels horen. Waar de een denkt; ik kan me erachter verschuilen, wil de ander weten wat het inhoudt, wat het voor hen betekent.
Labels zijn hokjes. Als je zou Googlen op labels dan staan daar in de kernmerken altijd wel wat punten bij waar jij jezelf in herkent. De labels hebben een enorm breed spectrum gekregen.
Onze gevoelswereld
Zou het een overlevingsmechanisme zijn; gevoelens niet toelaten?
Ik denk het wel.
We hebben tegenwoordig namelijk geen idee meer hoe we met gevoelens en emoties om moeten gaan. Dat komt natuurlijk omdat we dat niet geleerd hebben. Maar waarom hebben we dat dan niet geleerd?
De maatschappij
De maakbaarheid van de maatschappij is op zijn hoogtepunt.
Althans, dat hoop ik. Dat denk ik ook echt. Gezien de cijfers van jonge mensen, met name meiden en vrouwen, die kampen met een burn-out Sky high zijn en de suïcide cijfers nog nooit zo hoog zijn geweest. We weten allemaal ‘dat er wat aan de hand is’, maar de oudere generatie heeft daar wel een idee bij; het ligt aan de jongeren zelf. Die zijn allemaal op handen gedragen, als prinsen en prinsessen opgevoed en kunnen niets meer hebben. Daardoor lopen ze nu massaal vast…
Euh? Ja vast. Dat is de reden…
De grootste zorg die ik heb is eigenlijk het individualistische. We hebben geleerd om met onszelf bezig te zijn en onszelf te perfectioneren. We zijn pas goed genoeg, als we perfect zijn. Laat nou net niemand perfect zijn. Maar ho; daar kan wat aan gedaan worden.
