De maatschappij
De maakbaarheid van de maatschappij is op zijn hoogtepunt.
Althans, dat hoop ik. Dat denk ik ook echt. Gezien de cijfers van jonge mensen, met name meiden en vrouwen, die kampen met een burn-out Sky high zijn en de suïcide cijfers nog nooit zo hoog zijn geweest. We weten allemaal ‘dat er wat aan de hand is’, maar de oudere generatie heeft daar wel een idee bij; het ligt aan de jongeren zelf. Die zijn allemaal op handen gedragen, als prinsen en prinsessen opgevoed en kunnen niets meer hebben. Daardoor lopen ze nu massaal vast…
Euh? Ja vast. Dat is de reden…
Waarschijnlijk ligt het wat genuanceerder 😉 Al zullen er vast ook prinsen en prinsessen zijn die niet tegen ‘nee’ kunnen. 🙂
Ik denk ook dat de jongste generaties beseffen dat het niet alleen om groei gaat en niet altijd alles alleen maar kan groeien. Dat er meer op de wereld is dan keihard werken, maar ook dat het niet goed gesteld is met de wereld; het klimaat, oorlogen, voedsel problemen, de groeiende wereldbevolking, etc.
Het westen
De IK-focus & de maakbaarheid
De grootste zorg die ik heb is eigenlijk het individualistische. We hebben geleerd om met onszelf bezig te zijn en onszelf te perfectioneren. We zijn pas goed genoeg, als we perfect zijn. Laat nou net niemand perfect zijn. Maar ho; daar kan wat aan gedaan worden.
We weten helemaal niet meer hoe we met elkaar om kunnen gaan op een dieper niveau dan alleen de oppervlakte. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Ja goed hoor, net op vakantie geweest naar Bali en daarna promotie gemaakt op t werk.’
De echte gesprekken over onze gevoelens, verlangens, wensen, angsten, etc. De gesprekken die ons mens maken, ons sterken, ons verbinden, die missen vaak. We praten met coaches, therapeuten en psychologen, maar niet meer met elkaar. Want na de gesprekken met de coaches moeten we weer doorgroeien; hoe komen we vooruit?! Hoe groeien we harder?!
Alles is maakbaar.
Toch?
De laatste jaren heb ik veel de vergelijking gemaakt met de topsporters. Als je alles kunt worden wat je wil, dan kan toch iedereen olympisch kampioen worden?
Zo werkt het dus niet. Helaas. Hoe hard je ook werkt…
‘Ja maar die WIL het dan niet echt. Dan is er iets dat ze tegen houdt, dan manifesteren ze het niet ECHT.’
Oefff… Die maakbare wereld ook.
En dit begint al op de basisschool waar je leert dat je ALLES kunt worden wat je wilt.
De buitenkant
De focus ligt niet alleen op het individualisme, maar ook op de buitenkant. Eigenlijk voedt het elkaar. Door het individualisme, focussen we dus niet meer op elkaar maar op onszelf in vergelijking tot elkaar. Wat heeft de ander dat jij niet hebt? Als het letterlijk om de buitenkant gaat kunnen we nu gelukkig overal terecht. Op iedere hoek van de straat is er wel een mogelijkheid tot botox, fillers, en weet ik wat er allemaal mogelijk is. Doe er wat aan; dan kun je tenminste ook perfect worden!
Het gaat niet alleen om uiterlijk als ik buitenkant zeg. Het gaat ook om het totaalplaatje van huisje, boompje en beestje. De ‘ratrace is alive and kicking!’ De perfecte managersbaan met tonnen inkomsten, de perfecte moeder die altijd op school te vinden is, het perfecte lijf met grote borsten en ronde billen alsof er nooit een kind is geboren, de mooiste auto van de straat en het VT wonen huis. Wie doet het het beste??
Binnenkant
De binnenkant daarentegen… Die moeten we maar zoveel mogelijk mijden. Die gevoelens moeten weg. Daar heb je niks aan, daar red je de top niet mee. Naast het feit dat we helemaal niet hebben geleerd wat we er wel mee zouden moeten. De generatie boven ons die zo hard roept dat we nergens meer tegen kunnen, die hebben ons niet geleerd wat emoties zijn en hoe je er mee om kunt gaan. Dat een gevoel maar kort duurt en je die beter toe kunt laten. Maar hoe hadden ze het ons ook kunnen leren? Ze hebben het zelf niet geleerd. En dat is niet zo gek als je bent opgegroeid na de oorlog en iedereen bezig is met de wederopbouw, met de groei. Misschien zijn we de gesprekken, de saamhorigheid, de verbinding een beetje kwijt geraakt doordat we niet meer wisten wie we konden vertrouwen? Of doordat we niet meer massaal naar de kerk gaan? Of omdat de focus op groei steeds groter werd? Er zijn vele invloeden die er aan bijdragen dat we niet goed voor onze ‘binnenkant’ zorgen.
We hebben de gesprekken met elkaar vervangen voor gesprekken met coaches, therapeuten en psychologen. Wat zou het fijn zijn als we weer met elkaar kwetsbaarheden zouden uitwisselen. Onze onzekerheden, pijnpunten, gevoeligheden, maar ook onze successen en het leven weer zouden vieren. Met elkaar.
Met elkaar dansen, zingen, vieren.
Er zijn voor elkaar, luisteren naar elkaar, open staan voor elkaar. Het klinkt allemaal zo logisch, maar wie wordt er niet zo vaak opgeslokt door het leven van alledag? Door vermoeidheid van alles dat moest? Dat er geen energie meer is of gekozen wordt voor een avondje op de bank.
Misschien is de start om een bewuste keuze te maken om regelmatig elkaar op te zoeken, niet in je eigen bubbel te blijven hangen.
Wat zou jou helpen?